"Nowe przygody Pana Samochodzika" ("Pan Samochodzik i Kapitan Nemo") - ciekawostki

Recenzja | Wydania | Ciekawostki | Zmiany

1. Rozdz. I: "- Jest nas trzynaście osób, a trzynastka, jak wiesz, to feralna liczba. Ty byłabyś czternasta." - mówi do Marty Czarny Franek. Ale na samym początku rozdz. I czytamy: "Wyprzedzała mnie stara, zdezelowana ciężarówka z jakiegoś mazurskiego pegeeru, którą przyjechała dwunastoosobowa grupa chłopców i dziewcząt." Chyba jednak wtedy Tomasz kogoś nie zauważył, bo potem w rozdz. VIII znów mamy podsumowanie: "Wokół palącej się lampy gazowej siedziała kręgiem cała banda - trzynaście osób." I naprawdę było ich trzynaścioro: Czarny Franek, Roman, Bronka, siedmioro złapanych podczas włamania do obozu i pozostali jeszcze wówczas na wolności Lisia Skórka z dwoma kolegami.
2. Rozdz. VI: "doleciał mnie wonny dym carmenów i podobny do palących się starych szmat smród sporta." Tomasz zrobił się bardzo delikatny, bo przecież jeszcze dwa lata wcześniej, w "Niesamowitym dworze", w rozdz. X, wspomina jak to Janiak "Wyciągnął paczkę sportów i poczęstował mnie papierosem. Gdy zapaliliśmy, obsadził papierosa w swej rzeźbionej cygarniczce". Chociaż trzeba przyznać, że był to chyba wyjątek, bo na co dzień Samochodzik palił wtedy extra mocne. Czy jednak miały one lepszy zapach - w to wątpię :-)
3. Rozdz. XIV: "- Oszukałaś mnie mówiąc, że nikt nie otwierał listu." - mówi Tomasz do Bronki. Jednak w rozdz. XI ich dialog wyglądał tak: "- Zdaje mi się, że pani zna treść tego listu - stwierdziłem. - Ależ skąd! Przysięgam, że nie czytałam! - zawołała dziewczyna." Bronka twierdziła więc tylko, że nie zna zawartości listu, zatem zarzut jest niesłuszny, być może spowodowany dużymi emocjami. A może późniejszymi poprawkami w maszynopisie?
4. Rozdz. XIX: "- Czy nie mogłabyś mu pomóc? A przy okazji spróbuj się dowiedzieć, co się kryje za nagłą przyjaźnią Anatola i Krawacika.". Te słowa kieruje Tomasz do Marty. Ale już krótki czas później wraca do używanej wcześniej przez cały czas oficjalnej formy: "Czego dowiedziała się pani od Kazia?" Więc tykanie było chyba tylko przejęzyczeniem?
5. Rozdz. XIX: "- Tytułów nie otrzymuje się za celność rzutu, tylko za wielkość złowionej ryby. Ja, proszę pani - rzekł dumnie do Marty - zdobyłem brązowy medal PZW." - chełpi się Krawacik, zapominając już co powiedział w rozdz. I: "- Złowiłem nie sandacza, lecz szczupaka o wadze trzynastu kilogramów, za co otrzymałem tylko srebrny medal". Ponieważ zaś potwierdził to jeszcze w rozdz. IX: "- Niech mi pani wierzy, ja się na tym znam. W ubiegłym roku otrzymałem srebrny medal." - tę wersję chyba należy uznać za prawdziwą.
6. Rozdz. XIX: "- Ten naszyjnik (...) kilkanaście lat leżał w jeziorze..." - mówi Tomasz. A przecież powinien był raczej mówić o dwudziestu paru latach. Ciężarówka zatonęła przecież zimą 1944/45, zaś akcja powieści to najpewniej rok 1969. No, a poza tym w rozdz. II sam Tomasz wspomina: "studiowałem w pierwszych powojennych latach (...). Moim zadaniem było ustalenie trasy, którą prawdopodobnie uciekały samochody hitlerowskie ze zbiorami muzeum w E. (...) Po dwudziestu latach z prawdziwym wzruszeniem wziąłem do ręki zżółkłą teczkę i otworzywszy ją, na nowo odczytałem zrobione przeze mnie kiedyś zapiski."